Está a punto de chover en Chicago... e nos meus ollos, escribiu o corresponsal enviado a cubrir a cousa de Obama hai sete días. Escribiu tamén: veñen os teus labios á miña boca ao despertar; entre todas as mulleres busco os teus dedos e só encontro frío, frío; non podo vivir sen a túa voz. Foi un desliz. Enviou a unha dirección electrónica equivocada aquela carta. O redactor, preso doutro desliz, incluíu aquela misiva na edición do diario. Os lectores non daban creto a aquela declaración de amor en medio de tantos datos e análises. O director, evidentemente, chamou ao corresponsal e ao redactor. Dixo que prescindía dos seus servizos. A profesionalidade e o amor van en dirección contraria. O corresponsal en Chicago quedou en evidencia diante dos lectores, desprestixiado como periodista, e no paro, como tres millóns de españois. Estaban o redactor e o corresponsal nun bar purgando tristezas, bebéndose a noite. ¿Como editaches a carta, como non me chamaches, como foi posible? Iso preguntaba o corresponsal. O redactor mirouno despois de inxerir, atragantado, unha copa de ron barato. Díxolle que foi consciente do que facía. Que estaba desesperado por culpa dunha relación (que palabra tan horrenda), un abandono, esas cousas que pasan a diario e que seguen a mover (máis que Obama) o mundo. Díxolle que el non sabía escribir como o corresponsal e que nunca lera unha carta de amor tan marabillosa. O corresponsal comentoulle que estaba escribindo unha novela e que a carta formaba parte do argumento, nada máis. Que enviara equivocadamente aquel correo. Foi o mesmo que declarou ao director do periódico. Ninguén o creu. E, non obstante, era verdade. Marcharon, borrachos. Ao día seguinte, á sección de cartas ao director, chegou correspondencia estraña. Grazas por Chicago, escribiron varios lectores. O amor, máis que Obama, segue a mover o mundo. Por fortuna.
Xosé Carlos Caneiro (Artículo aparecido en la Voz de Galicia)
Suena: I'm Sorry - Brenda Lee
Comentarios